Protokół transmisji systemu KNX/EIB

Komunikacja sieciowa odbywa się na zasadzie przesyłania pakietów. Zanim dane zostaną przesłane z jednego urządzenia sieciowego do innego, dzielone są na małe jednostki informacji, zwane pakietami.

Zasady transmisji zwane protokółem opisują zakres, rodzaj i kolejność informacji jaka powinna zostać przesłana po sieci. Określają one między innymi budowę komunikatu (telegramu). Standardowy telegram skład się z nagłówka, rdzenia i części kontrolnej. W nagłówku znajduje się adres nadawcy i odbiorcy telegramu, dane sterujące takie jak np. długość informacji właściwej czy też znacznik powtórzeń umieszczany w telegramie powtarzalnym przy wadliwej transmisji, potrzebny do rozróżnienia typów wiadomości.

W nagłówku umieszcza się też niekiedy bity priorytetu wiadomości. Pozwala to w wypadku zawieszenia systemu lub zapętlenia procesu na awaryjne, ręczne sterowanie urządzeniami za pomocą telegramów o najwyższym priorytecie.

Rdzeń telegramu zawiera właściwą informację. W zależności od rodzaju telegramu mogą one mieć stałą (telegramy krótkie) bądź zmienną długość (telegramy długie).

W skład bloku kontrolnego, wchodzą informacje zabezpieczające prawidłową transmisję danych. Na podstawie tych informacji odbiorca telegramu może określić czy dane zawarte w telegramie który otrzymał nie zawierają błędów. Sprawdzenie takie jest konieczne gdyż w niektórych przypadkach błędna informacja może być odczytana przez odbiorcę jako prawidłowa lecz o zupełnie innym znaczeniu. Najbardziej znaną metodą kontroli jest bit parzystości umieszczany na końcu pakietu (ramki). Parzystość określa się „wprost” Rodzaj takiej kontroli określany jest parzystością wszerz (VRC – Vertical Redundancy Check). W przypadku transmisji wieloramkowej, pomimo sprawdzania parzystości dla każdej ramki istnieje możliwość występowania błędów transmisji. Dochodzi do tego gdy błąd wystąpi na miejscach dwóch bitów (lub innej parzystej liczby). Dlatego oprócz sprawdzania każdej ramki wszerz, wszystkie ramki sprawdzane są pionowo – wzdłuż (LRC – Longitudinal Redundancy Check). Wynik pionowej kontroli parzystości zostaje zapisany w części kontrolnej. Zazwyczaj określenie parzystości wzdłuż odbywa się na zasadzie „nie wprost”. Połączenie obu tych metod nazywa się metodą sprawdzania krzyżowego i zapewnia największą pewność wykrycia błędów transmisji.

mgr inż. Wojciech Wiśniewski
Politechnika Łódzka